اگر فقط جای خالی دیگران بود، غصهای نداشتم. آدم هرجور که بتواند، با جای خالی دیگران کنار میآید؛ اما جای خود من خالی است و این جای خالی دیگر شوخیبردار نیست.
ماشادودآسیس
روزی، جایی، دقیقه ای؛
خودت را باز خواهی یافت…
و آن وقت، یا لبخند خواهی زد یا اشک خواهی ریخت…
پابلو نرودا
حیف است بلاتکلیف بمانند!
به هر قیمتى شده،
میخرم
تمامِ "شب بخیر"هاى به مقصد
نرسیده ىِ مخابرات را...
علی قاضی نظام
میوه ها که می پَلاسید
مادرم آنها را مُربّا می کرد
میوه های پَلاسیده
می شدند شیرینی صبحانه جمعه ها!
کاش یکی بیاید
دلتنگی جمعه ها را
مُربّا کند
شیرین کند
بعد تعارفمان کند...
فریناز الف
هنگامی که از یک سن خاص گذشتید زندگی چیزی بیشتر از فرایند از دست دادن مداوم نخواهد شد.
چیزهای که در زندگی برایتان مهم هستند شروع به لیز خوردن از چنگتان می کنند، یکی بعد از دیگری، مانند شانه ای که دندانه هایش را از دست می دهد و تنها چیزهایی که جایشان را می گیرند چیزهای بدلی بی ارزش هستند.
قدرت بدنیت، امیدهایت، رویاهایت، ایده آل هایت، اعتقادات، تمام معانی یا افرادی که دوست داری، یکی یکی، محو می شوند.
برخی قبل از ترک کردن عزیمتشان را اعلام می کنند، در حالی که بقیه تنها ناگهان بدون هیچ هشداری یک روز ناپدید می شوند و هنگامی که آن ها را از دست دادی هرگز نمی توانی آن ها را بازگردانی. جستجویت برای جایگزین کردنشان هرگز خوب پیش نمی رود.
هاروکی موراکامی
تنهایى بد نیست،
اما خوب هم نیست،
تنهایى همه چیز را در دراز مدت بى دلیل مهم مى کند.
تنهایى باردار است و مدام در حال زایمان، وسواس، نفرت، خشم، اما بچه هاى خوب هم زیاد دارد، آرامش، سکوت، فکر، حتى بچه خوب ها در تنهایى من بیشترند...
اما وقتی یک نفر که تنهاییش را با شما نصف کند، نعمت بزرگى ست!
یک نفر باید باشد که در زندگى کنارتان باشد، اما تنهاییتان را از دست تان نگیرد!
صابر ابر
وسوسه شده ام
دوباره سیب را گاز بزنم ؛
میخواهم تبعیدی سیاره ای دیگر شویم ؛
من باشم و تو ..
آریا ابراهیمی
شنبه به یادت شروع شد ؛
یکشنبه ؛ دوستت دارم ؛
دوشنبه ؛ دو بار دوستت دارم ؛
سه شنبه ؛ سه بار ؛ زیر لب ؛
چهارشنبه ؛ چهار ؛ با فریاد ؛
پنج شنبه ؛ پنج هزاره ؛ تا بهشت....
جمعه ؛ تمام عشقهای جهان ؛
مال تو....
کاش هفته بیشتر بود عزیزم ...
کاش عددها را تا بی نهایت می شمردم ؛
و می گفتم :
دوستت دارم...
دوستت دارم...
منطق ِحاکم
ثبات بیابان بود
رویای شن
تغییر بیابان بود
اما بیابان بیابان بود...!
آرمتی رحمانی