راکتورهای اتمی
خورشید
یک سیاره ی بی نور بود
تو شالت را کنار زدی
موهایت
به این سیاره ی خاموش تابید
درونش فواران کرد
انفجار هسته ای عشق رخ داد
و نورانی شد
دیگر از من چه توقع داری
حق بده با دیدن گیسوانت
راکتورهای اتمی بدنم منهدم شود
و قلبم چرنوبیلی باشد
که سالها بعد از انفجار
هنوز به عطرت آلوده مانده...!
محمد فتحی
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد